Bruno Schulz jest ofiarą stereotypu interpretacyjnego. Zrobiono z niego fetyszystę i masochistę. Podstawą tej diagnozy są „wyznania” artystyczne – rysunki i Xięga bałwochwalcza. Wystawa w MOCAK-u oraz towarzysząca jej publikacja starają się podważyć taki wizerunek, ponieważ wydaje się zbyt dużym uproszczeniem tej niezwykłej indywidualności.

Schulz używał dwóch języków. Historia literatury i sztuki zna twórców, którzy operują i słowem, i obrazem. Jednak rzadko się zdarza, aby na obu polach pojawił się talent równej klasy. Jego literatura zachłystuje się nadmiarem samej siebie. Jego rysunki drążą temat na wzór mantry. Schulz próbował poznać i zrozumieć siebie. Używał do tego dwóch narzędzi – słowa i obrazu. Niestety żadne nie okazało się kuloodporne.

Najlepiej ze współczesnych rozumiała go Nałkowska; łączył ich krótki romans. „Z tej udręki odrywa się nagłe dobro, parę dni pobytu Brunona Schulza, jego listy. Jest zbyt delikatny i słaby, aby mógł mi być ratunkiem – ale świat jego myśli dał mi przeciwwagę i wytchnienie”.

Na wystawie w MOCAK-u pokażemy kilkadziesiąt rysunków i grafik Brunona Schulza. Przygotowaliśmy również eksperyment z autoportretami. Z większych kompozycji wycięliśmy przedstawienia twarzy artysty i ułożyliśmy w ciągu analizującym jego psychikę. Również ten podgląd nie potwierdza stereotypów interpretacyjnych na temat Schulza.
– Maria Anna Potocka

Bruno Schulz, Naga kobieta i mężczyzna | ok. 1933, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie

Bruno Schulz, Mężczyźni-karły, autoportrety Brunona Schulza | ok. 1934, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawi

Bruno Schulz, Kobieta – panna Kuziw, pies, mężczyzna – autoportret | przed 1936, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie

Miejsce:
Galeria Beta
Data wystawy:
27.10.2022 – 19.02.2023
Artysta:
Bruno Schulz
Kurator:
Maria Anna Potocka
Koordynator:
Mirosława Bałazy

Wystawę dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury