Spójność chaosu to wystawa zorganizowana przez studentki i studentów III roku Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego.

Nazwa wystawy została (na poczekaniu) wymyślona i zmontowana przez studentów III roku HS, przez uczestników kursu Be. Zgromadzili, zebrali zwieźli prace szesnastu artystów w ogromnej większości swoich rówieśników. Jest to rzadka okazja by zerknąć jak umeblowane wnętrza mają dwudziestolatki. Na szerokich parapetach stoją misterne modele takich wnętrz z maciupkimi pulp fikcjami i schludnym water closet’em. Zaskoczenia nie ma, jest (co najmniej o dwa stopnie) dziwniej niż w Ikei.

1272 la grande aventure z Trzema Królami w Łodzi

Co robić w wolną sobotę w okresie poświątecznych wyprzedaży i szalonych promocji? Co tylko chcecie, miasto oferuje tyle atrakcji, że warstwa gazetek reklamowych informujących o oszałamiających perspektywach jakie się przed nami otworzyły puchnie pod drzwiami jak świeży śnieg w Skanii. Jeśli chodzi Wam po głowie, żeby zrobić coś tak głupiego „jak kiedyś”, na przykład pójść na spacer starannie omijający punkty w gazetkach wskazane, pójść tak, żeby przejść (wejść i zejść) przez nowe miejsce pokazywania dziwności dziwniejszych niż na promocjach jest okazja.

Do poniedziałku 8 stycznia, pięć minut spacerem od nadal lekko surrealnego Dworca Łódź Fabryczna wisieć będzie na modernistycznej klatce schodowej niewielka wystawa Spójność chaosu. I tytuł i sama wystawa są wprost z głów dwudziestolatków. Oni dobrali piętnastu artystów w zdecydowanej większości równolatków. Oni w ciężkim trudzie zdołali tę kompletnie do siebie nie dopasowaną, tak różnorodną szczerość nazwać tak, że z powodzeniem mógłby się Spójnością chaosu pieczętować w najbliższych latach i Sąd Najwyższy i Trybunał Konstytucyjny tego kraju.
Podobno trzeba znać miarę, ale dwudziestolatkowie (przy dzisiejszym sposobie uczenia;) mają prawo o tym jeszcze nie wiedzieć. Kiedy mocno wkurzeni odwracamy się od najnowszych „pilnych” informacji o tym co właśnie się dzieje, wielu z nas (z zaskakująco różnych powodów) mimowolnie mamrocze: „niech zstąpi duch i odmieni oblicze ziemi, tej ziemi”.

Chcecie zobaczyć, jak może wyglądać przyszłość tej ziemi?
Musicie zdążyć przed poniedziałkiem na klatkę schodową przy Narutowicza 65. W Klatce na Sztukę pomiędzy pracami ze Spójności chaosu zobaczycie tak dziwne Orły, jakie zaczną (jeśli niewiele się zmieni) śmiało fruwać nad naszymi głowami za lat kilka, kilkanaście. Warto się powoli oswajać z fauną tej ziemi. Zobaczycie zminiaturyzowane plany na życie, tak maciupkie, tak dokładne, że wymagające tylko wsparcia kredytowego i skrupulatnego, trwającego resztę życia spłacania długu.

Przy odrobinie szczęścia i bystrości wzroku zobaczyć możecie spacerując w ten weekend bez dającego się wytłumaczyć celu (niemal jak Trzej Królowie) to o czym w 1924 (w tym co realnie sur-realne nie ma przypadków, są tylko – jak na prawdziwych promocjach – szczęśliwe okazje) pisał André Breton.

„Ce sont de faibles repères de cet ordre qui me donnent parfois l`illusion de tenter la grande aventure, de ressembler quelque peu à un chercheur d`or: je cherche l`or du temps. | To są delikatne znaki, tego rodzaju, które dają czasem iluzję próbowania wielkiej przygody, przypominania nieco poszukiwacza złota: szukam złota czasu”
– Introduction au discours sur le peu de Réalité.

Ok, Breton, to tylko (z punktu widzenia poważnej nauki o surrealizmie) jeden z wielu Kierowników Działu Promocji naszego wspólnego przedsięwzięcia (Le peu de Réalité). Niekoniecznie akurat jego styl musi Wam odpowiadać. Ta niewiarygodna zgodność między tym co studenci w mieście Łodzi przynieśli na schody a tym co sto lat wcześniej dostrzegł Breton warta jest osobistego spojrzenia, bo Francuz kazał na swoim grobie wyryć ostatnie słowa: szukam złota czasu. Poważna nauka nadal nie ma zielonego pojęcia o co mu chodziło. A wy, od niechcenia, w czasie spaceru możecie to zobaczyć. Wszyscy i w Łodzi i już za burtą metodycznie i po omacku szukamy l`or du temps. Większość z nas przez całe życie nie potrafi tego nazwać. Uczmy się od młodszych. Oni nie mają dużego kłopotu by zamiast w nieskończoność debatować nad małością Rzeczywistości (le peu de Réalité) przetłumaczyć ją na doskonale znaną, dawno oswojoną przez dziadków naszą małą stabilizację. Podobno nadal dają na to kredyt. Tylko trzeba się spieszyć. Spieszcie się.

~ dr Krzysztof Cichoń

Galeria Klatka na Sztukę – klatka schodowa II piętra Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego (wejście od ulicy Narutowicza)
Wystawa czynna do 8 stycznia 2023