Nowa normatywność. Sympozjum Plastyczne Wrocław ‘70

Wernisaż: 13 sierpnia 2020 r.
godz. 18:00
Muzeum Współczesne Wrocław
Wystawa czynna do: 14 grudnia 2020 r.
Kurator: Piotr Lisowski

Wystawa Nowa normatywność. Sympozjum Plastyczne Wrocław ‘70 poświęcona jest jednemu z najważniejszych wydarzeń artystycznych w polskiej historii sztuki drugiej połowy XX w.

Zorganizowane 50 lat temu we Wrocławiu spotkanie artystów, krytyków i teoretyków sztuki pod nazwą Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70 stało się w wielu aspektach wydarzeniem przełomowym, kierującym mnożące się w latach 60. przesłanki nowego myślenia o sztuce ku nowej jakości. Jednocześnie sama impreza wpisywała się w szerszy ciąg zdarzeń związanych z ruchem plenerowo-sympozjalnym, który pozostawał kluczowy dla formułowania się zbiorowych doświadczeń polskiej neoawangardy przełomu lat 60. i 70. XX w. Sympozjum, obrosłe wielorakimi interpretacjami i mitami, pozostaje wciąż ważnym punktem odniesienia dla współczesnego dyskursu artystycznego.

Wystawa jest próbą kuratorsko-badawczej interwencji w historię sympozjum mieszczącą się w obszarze prowadzonych przez Muzeum Współczesne Wrocław badań i prezentacji dotyczących dziedzictwa myśli neoawangardowej. Z jednej strony ważne jest ukazanie materiałów źródłowych próbujących usystematyzować przebieg i efekty spotkania. Od początku pozostawały one rozproszone i dziś ograniczają się przede wszystkim do dokumentacji fotograficznej, szkiców i opisów koncepcji. Z drugiej jednak strony kluczowe dla wystawy jest wejście w dialog z wydarzeniami z 1970 r. nieograniczający się jedynie do perspektywy historycznej.

Wrocławskie sympozjum było wielką dyskusją i platformą wymiany myśli artystycznych z obszaru sztuki, architektury, urbanistyki, przestrzeni publicznej i społecznej. Ten polemiczny aspekt wyznacza modus operandi wystawy, której zadaniem jest stworzenie miejsca konfrontacji i debaty. Idea ta odnosi się również do koncepcji Centrum Badań Artystycznych – jego program został ogłoszony przez Jerzego Ludwińskiego podczas sympozjum. Centrum stanowiło konsekwentny rozwój zaproponowanej przez krytyka w 1966 r. koncepcji Muzeum Sztuki Aktualnej i miało łączyć funkcje badawcze jak i stymulujące działania artystyczne. Miało pozostawać instytucją w procesie, odtwarzającą ciągłą zmienność sztuki aktualnej.

Tytuł wystawy – Nowa normatywność – z jednej strony odnosi się do dyskusji i pytania o to, czy sympozjum było faktycznie, jak często się wskazuje, pierwszą, symboliczną manifestacją sztuki konceptualnej. Czy zapoczątkowało ono istotne zmiany na polu sztuki neoawangardowej w Polsce? W tym kontekście pozostają ważne rozważania Ludwińskiego związane z koncepcją sztuki w epoce postartystycznej, sztuki bez granic. Czy faktycznie rozmycie i rozlanie się sztuki na rzeczywistość, jak deklarował krytyk, wiodło ku nieokreślonej przyszłości – ku epoce postartystycznej? Czy ten idiom wciąż może definiować naszą współczesność? Czy Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70 było zwiastunem zmiany, czy raczej pomnikiem modernistycznej przeszłość? Czy sympozjum dążące w wielu aspektach do „niemożliwego” rozegrało się już w epoce sztuki bez granic? Czy być może to, co zaczęło się we Wrocławiu, nigdy się nie skończyło?