Wesoła, ale nie za bardzo
– wystawa 50 oryginalnych kolaży Wisławy Szymborskiej
oraz prac artystów dydaktyków i studentów ASP we Wrocławiu
inspirowanych twórczością literacką noblistki

7.04 – 5.05.2022
Sztuka na Miejscu, Wrocław
Kuratorzy: Agnieszka Kłos, Wojciech Pukocz, Sonia Ruciak
więcej informacji »

Na wystawie, realizowanej w dwóch galeriach, prezentowanych jest 50 oryginalnych kolaży Wisławy Szymborskiej oraz prace artystów, dydaktyków i studentów ASP we Wrocławiu.

Tworzenie kolaży, czy też, jak sama nazywała je Szymborska – wyklejanek, było jednym z jej ulubionych zajęć. Przygotowywała je z ogromną starannością i dbałością o szczegóły. Poetka przez wiele lat tworzyła i wysyłała kolaże przyjaciołom na różne okazje.

Podobnie jak poezję, tak i wyklejanki Szymborskiej charakteryzują trafne pointy i surrealistyczne poczucie humoru. Wystawa jest o tyle interesująca, że wyklejanki tworzone przez Wisławę Szymborską stanowią swego rodzaju przypisy do jej literackiej twórczości: dają wgląd w twórczą wyobraźnię poetki, a ponadto oferują rzadką możliwość zaprezentowania noblistki od innej, mniej znanej strony. Wyklejanki prezentowane na wystawie pochodzą ze zbiorów Fundacji Wisławy Szymborskiej.

Prace wrocławskich artystów oraz studentów Akademii, odsłaniają szczególny stosunek do Szymborskiej i jej poezji. Jak pisze były sekretarz noblistki, Michał Rusinek, poezja Szymborskiej wymaga od czytelnika szczególnego podejścia do języka – ironicznego, pełnego dystansu, lecz twórczo zaangażowanego. Artysta, podkreśla sekretarz, jest bowiem nie tyle zainteresowany zmianą rzeczywistości, ile zmianą języka w opowiadaniu o niej. Słowa Szymborskiej, podobnie, jak obrazki, jakie wykorzystywała do tworzenia od lat 70. XX wieku swoich kolaży, leżą na ulicy, to znaczy należą do wszystkich. A jednak, ułożone przez Szymborską, odsłaniały nie tyle jej zmysł do zabawy, ile ironię, czyli „figurę poważnie rozumianej zabawy”.

Prezentowane na wystawie prace odsłaniają błyskotliwe fragmenty myśli, skojarzeń i dialogu podjętego z noblistką. Powtarzają jak echo jej słowa o ironii, pokładach humoru, lekkim cynizmie, w jakich podawała nam świat. Klimat jej wypowiedzi, łatwo poddających się interpretacji, lekko wchodzących do ucha, pozornie szybko zrozumiałych, niczym szkolne i socjologiczne exempla, dialogują z funkcją pocztówkowych kolaży. Pocztówki nie lubią złej pogody i smutnego świata. Wychwalają piękno i arcypiękno. Z zestawu kiczowatego piękna pocztówek i detalu, jaki opisywała Szymborska, bierze się silna puenta, nieoczekiwana niejednoznaczność jej postawy.

Tekst: Agnieszka Kłos, Fundacja Wisławy Szymborskiej