Andrzej Fydrych.
Powłoka

25 lutego 2022 r. – 18 kwietnia 2022 r.
BWA Sokół

więcej informacji>>

Wystawa obejmuje m.in. dwa cykle: „Audioformy”, którym towarzyszy autorska kompozycja muzyczna oraz „Landscape” podejmujący relację jaka zachodzi między obiektem a obrazem.

O BRZMIENIU PLASTYCZNYCH SŁÓW
Dariusz Leśnikowski

Domeną twórczości Andrzeja Fydrycha nie jest przestrzeń przedmiotu, artysta odchodzi od materialnej sfery życia ku dziedzinie myśli, wyobraźni i uczuć. Nie skupia uwagi na jednostkowych faktach, przemijających wydarzeniach i czysto zewnętrznych obserwacjach. Jego zainteresowania nie koncentrują się na naocznych postrzeżeniach potocznej rzeczywistości. Sztuka, którą uprawia, to sztuka wizualnego werbalizowania pojęć, istoty zjawisk, praw, które nimi rządzą, to przekaz uogólnień wywiedzionych nie tylko z rejonów, które bada oko, ale przede wszystkim z rejonów filozofii.

Jeśli w przypadku tej twórczości zasadne byłoby użycie terminu ekspresja, to oznaczałoby to raczej ładunek emocjonalny, a ekspresjonizm miałby charakter filozoficzny.

Mamy tu do czynienia z obrazami niejednoznacznymi, pełnymi niedomówień. Jest to twórczość, w której wykreowane formy mają często charakter aluzyjny. Artysta nie dąży jednak do urealnienia obrazów w percepcji odbiorcy, istnieją one bardziej dla niego, stanowią wyraz emocjonalnej reakcji na zewnętrzne doznania. Aluzyjność dzieł jest atrakcyjna, zmusza do formułowania porównań do form surrealnych, do przywoływania skojarzeń z wytworami science fiction. Artyście nie chodzi jednak o bliskie konotacje obrazowe, raczej o abstrakcyjny wymiar plastycznych kompozycji.

Nie dość, że Andrzej Fydrych próbuje ubrać w kształt to, co niewyrażalne, to szuka jeszcze dla tych przekazów nowych, nieznanych, właściwych tylko dla danego pojęcia plastycznych słów. Poszukuje form prostych, ale równocześnie pobudzających wyobraźnię, mających pewne zakotwiczenie w znanej nam rzeczywistości, ale w rezultacie stanowiących jedynie źródło inspiracji; efekt poszukiwań jest osobny, indywidualny, niezwiązany dotąd z żadnym z istniejących desygnatów. Powstają – czasem ukazane jakby w przekroju – unerwione przedmioty-formy o organicznym charakterze, ale nierozpoznawalnej konsystencji, niezidentyfikowanej celowości i sposobie istnienia. Sugestywność przekazu wzmacnia subtelny kolor. Jego umowność silnie oddziałuje w zestawieniu z konkretnością formy.