![Ładowanie Wydarzenia](https://news.niezlasztuka.net/wp-content/plugins/the-events-calendar/src/resources/images/tribe-loading.gif)
- To wydarzenie minęło.
Ludwika Ogorzelec. Szukam momentu równowagi
6 listopada 2020 – 28 lutego 2021
![](https://news.niezlasztuka.net/wp-content/uploads/2020/09/barcelona-2000_crop_400x280.jpg)
Ludwika Ogorzelec.
Szukam momentu równowagi
Wernisaż: 06 listopada 2020 r.
godz. 19:00
Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
Wystawa czynna do: 28 lutego 2021 r.
Kurator: Piotr Bernatowicz
Wystawa prac rzeźbiarskich Ludwiki Ogorzelec w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski jest pierwszą tak szeroką prezentacją jej dorobku artystycznego. Pokazywane prace pozwolą prześledzić ewolucję jej oryginalnego programu twórczego, realizowanego przez prawie czterdzieści lat.
![fot. materiały organizatora](https://news.niezlasztuka.net/wp-content/uploads/2020/09/barcelona-2000_crop_400x280.jpg)
Chciałabym, aby moja rzeźba była jak ulotne zjawisko wywodzące się ze światów biologii, maszyn i przyrządów. – pisze o swoich pracach Ludwika Ogorzelec. – Z rozumienia rzeźby jako bryły ciężkiej, oglądanej z zewnątrz, wykonanej z materiałów trwałych, zostawiam sobie linię – mówiącą właściwościami materii, z jakich pochodzi (…); biorąc znaczenia ze światów biologii, maszyn i przyrządów, analizuję problem sensu i absurdu. Szukam momentu równowagi. Efektem moich poszukiwań są lekkie, delikatne struktury-przedmioty, łączące owe znaczenia na zasadzie zgodności w nową jakość.
Na wystawie pokazane zostaną jej wczesne prace z realizowanego od lat 80. cyklu Przyrządy równoważne, obejmującego rzeźby mobilne skonstruowane w odniesieniu do linii drzewa. Ekspozycję uzupełnią cztery rzeźby, zrealizowane specjalnie na wystawę, z cyklu Krystalizacje przestrzeni, akcji twórczej polegającej na interwencjach w zastaną przestrzeń w celu jej przedefiniowania, realizowanej w ciągu ostatnich 29 lat w różnych miejscach na świecie.
![fot. materiały organizatora](https://news.niezlasztuka.net/wp-content/uploads/2020/09/131-bar-le-duc_crop_400x280.jpg)
Przyrządy równoważne to rzeźby budowane jako ażurowe struktury z użyciem twardej, ale jednocześnie bardzo delikatnej linii. Mimo że wrastają w przestrzeń, pozostają obiektami przenośnymi, możliwymi do oglądania z zewnątrz. Wpisują się w tradycyjną formułę rzeźby.
Natomiast wyrosła z eksperymentów Krystalizacja przestrzeni odwraca jej sens. Dziełem, rzeźbą i materią pierwszą dla jej zaistnienia jest sama przestrzeń, czyli niemożliwy do zobaczenia ludzkim okiem konglomerat zjawisk fizycznych i chemicznych. Krzyżujące się linie widzialne z materii trwałej (są to różne materiały: twarde i miękkie), które artystka wprowadza w przestrzeń, pomagają oku zobaczyć coś, co jest niewidzialne. Są konturem w procesie krystalizowania przestrzeni, czyli subiektywnego jej podziału na wyodrębnione, ale istniejące obok siebie bryły: „kryształy przestrzeni”, do których zaprasza człowieka. Zaprasza nie po to, by pokazać estetyczny obiekt, ale by dotknąć jego wrażliwości pierwszej i uniwersalnej za pomocą fizycznej zmiany przestrzeni, z którą musi się skonfrontować. Łączy się to z odczuciem natury estetycznej, wynikającym z kontrastu między doznaniem lekkości i ulotności a geometrycznym porządkiem i organizacją linii dzielącej przestrzeń, w której widz się znalazł. To doświadczenie ma wytrącić go z codzienności i w pozytywnym stanie emocjonalnym na nowo otworzyć na świat. Być może widz uświadomi sobie, że nie jest tylko trybikiem w machinie społecznej, ale człowiekiem mającym prawo wyboru, decyzji.
![fot. materiały organizatora](https://news.niezlasztuka.net/wp-content/uploads/2020/09/wystawaludwikaogorzelec_1500x900_jpg_auto_640x640.jpg)
Ludwika Ogorzelec ukończyła Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 1983 roku. Od 1985 roku mieszka w Paryżu. W latach 1985–87 kontynuowała swój autorski program twórczy w pracowni prof. Césara w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu. Już w 1986 wystawiała w salonach de la Jeune Sculpture, d’Automne, Réalités Nouvelles, de mai 44e. Rozpoczęła wówczas współpracę z prestiżową Galerie Barbier Beltz w Paryżu. W kolejnych latach realizowała prace w Szwecji, USA, Grecji, Szwajcarii, Japonii, Kostaryce, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Bułgarii, Hiszpanii, Australii, Kanadzie, Chinach, Korei Południowej, Bangladeszu. W wielu państwach wielokrotnie. Wystawiała też wielokrotnie w Polsce. Prawie zawsze jej pokazy, a później prace site-specific, były wydarzeniami przyciągającymi uwagę mediów. Krytycy pisali o jej nowatorskim widzeniu rzeźby i przestrzeni, zwłaszcza w latach 80. i 90., o oryginalnej estetyce jej prac. W 2007 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za działalność opozycyjną, a następnie w zakonspirowanej Solidarności Walczącej we Wrocławiu w latach 1980–85.