Rok 2024 to rok Igora Mitoraja. W marcu obchodziliśmy 80 rocznicę urodzin, a w październiku będziemy obchodzić 10 rocznicę śmierci tego jednego z najwybitniejszych polskich artystów. Minęło też 20 lat od największej wystawy jego prac prezentowanych w Polsce, w tym niezapomnianych monumentalnych rzeźb na głównym rynku Starego Miasta w Krakowie.
Z tej okazji pragniemy zaprosić Państwa na wystawę fotografii Krzysztofa Łapki zatytułowaną Mitoraj w Krakowie.

Kilka słów od autora wystawy:

„Oglądając w listopadową niedzielę 2003 r., kolejne wystawy w ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie, nawet nie przypuszczałem, że dotknie mnie tak fantastyczna historia, jaką było zobaczenie w zabytkowej scenerii Rynku Głównego, 14 monumentalnych rzeźb Igora Mitoraja. Per Adriano, Centauro, Tindaro screpolato, Coppia reale, Eros bendato, Gambe alate, 15 Torso Ikaria grande, Ikaria, Ikaro grezzo, Ikaro serepolato, Ikaro alato, Nascita di Eros, Cuirasse, Torso alato screpolato – to te odlane z brązu giganty, które sfotografowałem.
Jak się później dowiedziałem był to jedynie fragment ekspozycji zorganizowanej przez Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie, w którego galeriach, na dwóch piętrach, pokazywanych było 56 klasycznych rzeźb Mitoraja, wykonanych z brązu, żeliwa, białego i czarnego marmuru i terakoty oraz 36 rysunków artysty z lat 1976-2001. Wszystkie te dzieła sztuki można było podziwiać od 17 października 2003 r. do 25 stycznia 2004 r. Ekspozycja była pierwszą tak obszerną prezentacją twórczości Igora Mitoraja w Krakowie.
Prace Igora Mitoraja znajdują się w najsłynniejszych kolekcjach Stanów Zjednoczonych, Japonii, Francji, Włoch, Wielkiej Brytanii. Światowe metropolie, takie jak: Mediolan, Rzym, Paryż, Londyn, Atlanta, Tokio zamawiały u Mitoraja dzieła na zabytkowe place i do nowoczesnych prestiżowych dzielnic.

Zafascynowany pięknem greckiej i rzymskiej rzeźby, tworzył figury starożytnych bogów, herosów, muz, tytanów. Ikar, Gorgona, Eros, Wenera, Hypnos – odlane w brązie, odkute w marmurze monumentalne figury o klasycznych proporcjach. Nie są to jednak kopie. Artysta poddawał swoje rzeźby częściowej destrukcji: popękane torsy, fragmenty pogruchotanych gigantycznych głów, bezgłowe popiersia, części figur. Patrzymy raczej na relikty posągów niż fragmenty ciał. To okaleczone piękno dla jednych jest wyrazem nostalgii za utraconą Arkadią, inni widzą w tym krytykę współczesnej cywilizacji i przestrogę zarazem przed jej niszczącą siłą.”