Projekt artystyczno-badawczy jest kontynuacją twórczych rozważań wokół szeroko rozumianej praktyki rysunku współczesnego, którego przestrzenią istnienia nie jest tylko płaszczyzna (przestrzeń 2D) ale także intrygujące, śmiałe a czasem uzurpatorskie „rozpychanie się” ku wymiarowi trzeciemu (3D), do niedawna wyłącznie zarezerwowanemu rzeźbie.

Poczynania takie są już praktyką rozeznaną, jednakże wciąż poddawaną dyskusji i podlegającą wartościowaniu wobec pierwotnych, prymarnych cech graphein, imago, disegno…

Tym, co zaintrygowało a zarazem pobudziło do zainicjowania i prowadzenia projektu jest przekonanie, że współczesne rozumienie praktyki rysunkowej jest doskonałą zdolnością równoprawnego wyrażania idei, rejestrowania, notowania ale zarazem definiowania i precyzowania twórczego zamysłu. Autonomia rysunku współczesnego, jego elastyczność a zarazem niebywała wieloaspektowość, zdaje się być zarówno energią inicjującą oraz motywatorem rozwijającym inne aktywności w obrębie sztuk wizualnych ale posiada niezaprzeczalny potencjał samodzielnego głosu. Nierzadko bywa swoistym „zaworem bezpieczeństwa”, pozwalającym na twórczy zwrot, odbicie się od mozolnych, długodystansowych praktyk „zasadniczych”…

Aktywność rysunkowa, niemalże intuicyjnie wywodząca się z płaszczyzny i tworząca z nią więzi jakoby naturalne, swoją otwartością ekspresyjno-warsztatową kusi zarazem do penetrowania przestrzeni trzeciego wymiaru. Niejednokrotnie dosłownie „zarysowując”konstruowane wielopłaszczyznowe obiekty stwarza zarazem nowe relacje zawiązujące kolejne przestrzenne konotacje. Tu często prowokuje, wdzierając się w przyrodzoną dotąd wyłącznie rzeźbie rzeczywistość „pełni wymiaru”. Takie zapędy, obok oczywistego pobudzania wyobraźni i niezaprzeczalnej ekspansji, generują zarazem szef pytań czy wątpliwości wokół istoty rysunku. Zatem jaki jest, czym był a jaki być powinien i na co mu pozwolimy? Pytania te z pewnością pozostają wciąż ( i pozostaną z pewnością) aktualne.

kuratorzy:
prof. Jan Tutaj
dr Dobiesław Gała