Jak skategoryzować sztukę balansującą pomiędzy dwoma pozornie sprzecznymi formami artystycznej ekspresji? Sztukę oscylującą między obiektywną egzystencją przedmiotu a jego niefiguratywnością?

Jak dopasować sztukę do znanego schematu w momencie, w którym jest tym, od czego ucieka najbardziej? Te problemy zdają się charakteryzować wyłamującą się z jakichkolwiek ram pojęciowych twórczość Jana Tarasina. Trwająca ponad pół wieku aktywność artystyczna Tarasina miała charakter sinusoidalny, który został zdominowany przez tendencję do przedstawienia rzeczy oraz do jej uabstrakcyjnienia i odprzedmiotowienia, będącego jedynie śladem jej wcześniejszego istnienia w rzeczywistości.

Tarasin poszukuje holistycznego znaczenia rzeczy nie dającego się uwikłać w ramy, jakie narzuca horyzont percepcji. Tym, co wiąże tę niezwykle intelektualną i osobliwą sztukę jest próba odpowiedzi na pytanie: czy przedmiot gubi swoje znaczenie i swoją podmiotowość w momencie, gdy traci swoją rzeczywistą formę? Kiedy przestaje być tym, czym było wcześniej?