W krótkim stwierdzeniu „pasjonują mnie ludzkie losy” zawiera się credo twórczości Stanisława Strzyżyńskiego. Artystę interesował człowiek, jego trudny los często zdeterminowany zewnętrznie. Ale też szerzej pojęte człowieczeństwo. Temat sprowadzał do symbolu czy znaku. Takim znakiem były też tworzone przez artystę głowy. Nie były to portrety, ale uproszczone, zwarte bryły z zaznaczonymi jedynie ustami, nosem i oczami. Bardzo często eksperymentował. Głowy malował na zielono czy niebiesko. Strzyżyński tworzył także rzeźby abstrakcyjne. Świadomy tego, co dzieje się ówczesnej rzeźbie nie tylko polskiej nawiązywał do różnych rozwiązań formalnych. Dominowała zwarta brył poddana ekspresyjnej deformacji. Artysta odwoływał się także do Alberto Giacomettiego. A w formie abstrakcyjnej, która podpiera wejście do Akademickiego Centrum Kultury Chatka Żaka widzimy nawiązanie do rzeźb Henry Moore’a.

Wystawa „Pasjonują mnie ludzkie losy”… rzeźba Stanisława Strzyżyńskiego nie jest wystawą monograficzną. To raczej próba pokazania artysty świadomego nowoczesnych trendów, eksperymentującego oraz wpisującego się w historię rzeźby polskiej.

Stanisław Strzyżyński, Forma abstrakcyjna

Stanisław Strzyżyński, Pomnik Pamięci Rozstrzelanych Rodzin | 1981, Zbędowice

Stanisław Strzyżyński (1923-2015) rzeźbiarz, pedagog, twórca licznych realizacji pomnikowych, rzeźb plenerowych oraz kameralnych. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany. Autor nieistniejącego już pomnika Ku Czci Ofiar Faszyzmu w Bełżcu (1964), pomników: Bohaterom Lotnikom Dęblińskiej Szkoły Orląt w Dęblinie (1966, współpraca Juliusz Kłeczek), Pamięci Rozstrzelanych Rodzin w Zbędowicach koło Kazimierza Dolnego (1981) czy Ku Czci Pomordowanych Przez UB w Puławach (1995, współpraca z synem Zbigniewem Strzyżyńskim). Należy też wspomnieć projekty niezrealizowane, ale wysoko oceniane przez jury konkursowe: II nagroda (I nie przyznano) i  wyróżnienie w Ogólnopolskim Konkursie na Pomnik Ofiar Majdanka czy wyróżnienie w międzynarodowym konkursie na pomnik Chana Asparuchowa w Sofii. Artysta brał udział w ważnych spotkaniach plenerowych, m.in. w Szydłowcu (1965), w I Ogólnopolskim Biennale Rzeźby Plenerowej w Bytom (1969) czy w Sympozjum i wystawa Rzeźby Plenerowej w Zamościu (1978).

Stanisław Strzyżyński ukończył Państwową Wyższą Szkolę Sztuk Plastycznych w Poznaniu na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. Bazylego Wojtowicza. Dyplom uzyskał w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 1955 roku w pracowni prof. Mariana Wnuka. Pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. W 1953 roku przeprowadził się do Nałęczowa. Decyzja ta wynikała z problemów jakie miał z Urzędem Bezpieczeństwa. W Nałęczowie mieszkał przez resztę swojego życia, tworząc i pracując jako nauczyciel w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych (1953-1983).