Iza Tarasewicz. Zakłócenia i wielokrotności

Wernisaż: 08 października 2020 r.
Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie
Wystawa czynna do: 15 listopada 2020 r.
Kurator: Post Brothers

Na wystawie znajdą się prace z ostatniej dekady idiosynkratycznej twórczości artystki. Czerpiąc inspirację z filozofii atomizmu, teorii informacji, biologii, fizyki kwantowej i teorii chaosu, Tarasewicz tworzy rzeźby i instalacje, które często przybierają formę modularnych, mobilnych i rekonfigurowalnych systemów dostosowanych do przestrzeni ekspozycyjnych. Pracując w swoim domu w małej podlaskiej wsi, odwołując się do wiejskiej logiki i wykorzystując skromne materiały, Tarasewicz ukazuje wymianę energii i pracy pomiędzy ludźmi i ich otoczeniem. Organizując informacje materialne, bada formy przetrwania i nadawania sensu w coraz bardziej chaotycznym świecie.

W związku z bezprecedensową sytuacją COVID-19, zbliżającą się katastrofą ekologiczną, wojną i erupcją masowych demonstracji, nasz świat znajduje się dziś w stanie ciągłego chaosu i niepewności. Wystawa Zakłócenia i wielokrotności odnosi się do tej dynamiki zaburzenia i porządku, podkreślając role, jakie w naszych systemach społecznych, ekologicznych i formalnych odgrywają hałas, turbulencje i spontaniczne gromadzenie się tłumu.

Wykorzystując surowe i gotowe do użycia materiały, Tarasewicz tworzy prace testujące dynamikę grupy i zestawiające zbiory form w obrębie powiązań modelowych. Powtarzanie i zagęszczanie elementów uwrażliwia odbiorców na momenty zachwiania równowagi, ujawniając, gdzie system ulega dezintegracji, a zamieszanie łączy i samoorganizuje. Twórczość artystki zachęca do refleksji nad organizacją produkcji i relacji w różnych skalach, łącząc świat ekonomiczny, biologiczny, polityczny i społeczny z poziomem molekularnym i kosmicznym.

Centralnym elementem wystawy jest 800-metrowa pętla czarnej liny silikonowej, która opada z sufitu i przecina całą przestrzeń wystawy. Tytuł tej pracy, Arena III, jest odniesieniem do znanych ze starożytności miejsc istotnych wydarzeń – amfiteatrów, stadionów czy rynków – pierwszych scen działalności politycznej, rozrywki, działań performatywnych, debat i wspólnych zgromadzeń. W 2018 r. praca ta oplotła szacowny budynek Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, przewrotnie anektując przestrzeń muzeum na arenę debaty publicznej. Podczas obecnej wystawy ten olbrzymi krąg został przeniesiony do wewnątrz, gdzie tworzy miękką i zmienną strukturę przypominającą gęstwinę winorośli lub gigantyczne jelita. Monumentalna liana jest instrumentem do tworzenia znaków, do łączenia i dzielenia bytów; trójwymiarowy rysunek pętli i skrętów generuje abstrakcyjną choreografię dla oka i ciała, stanowiąc jednocześnie ramy wystawy.

Kluczowym elementem wystawy jest wybór rysunków przygotowawczych oraz seria wiszących asamblaży wykonanych z zaplątanych sieci i gęstych lasów delikatnych metalowych prętów. Prace te wyznaczają relacje i powiązania w obrębie matrycy, podkreślając znaczenie hałasu i wielości w komunikacji. Spontaniczne i improwizowane kompozycje, wydające się być odbiciem procesu myślowego, są schematami możliwych architektur i przypominają o roli powtórzeń w tradycjach ludowych. Ten związek tego, co da się schować w dłoni z monumentalnością obecny jest również w serii fotografii oraz w innych obiektach, będących odbiciem interakcji komórkowych, społecznych, rolniczych i kosmicznych.