Piotr Obarek. Zgodnie z naturą

Wernisaż: 8 października 2020 r.
Galeria BWA w Olsztynie
Wystawa czynna do: 01 listopada 2020 r.

Rysunek to kompozycja linii wykonana na płaszczyźnie, która polega na nanoszeniu na powierzchnię walorów wizualnych. Określone są tu i narzędzia prowadzące do powstania go. Pliniusz nazwał rysunek pictura linearis. Linii przeciwstawiała się, a jednocześnie ją uzupełniała plama. Autonomiczna barwna plama miała powstawać dzięki przypadkowemu rzuceniu namoczoną w farbach gąbką o ścianę. Wysnuta przez Pliniusza, a rozpowszechniona przez Sandra Botticellego geneza samodzielnej plamy niebędącej jednak jedynie wypełnianiem konturów stała się inspiracją dla artystów wielu epok. Piotr Obarek zainteresował się współistnieniem plamy i linii, jako dwóch autonomicznych wartości estetycznych, które zarazem się uzupełniają. Swe przedstawienia ptaków uzupełnił o kładzione akwarelą imaginacyjne plamy barwne. Nie mamy tu do czynienia z precyzyjnym odtworzeniem kolorów upierzenia ptaków, ale z fantazją samego artysty. O ile czysto linearne prace Obarka koncentrowały się na przedstawieniach fragmentarycznych samych łebków lub też statycznych ujęciach sylwetki, to w przedstawieniach barwnych bądź walorowych pojawia się ruch. Elementami dynamizującymi stają się tak samo przedstawienie ptaków jak też plama barwna. Piotr Obarek wychodzi tu poza ramy disegno, wkraczając na niwę malarstwa. Czysto płaszczyznowe prace linearne zaczynają nabierać przestrzenności. Znakowość rysunku wkracza w sferę mimetyczności malarstwa, jednocześnie unikając oczywistego związku z rzeczywistością postrzegalną zmysłowo.

Ptaki Obarka są obrazami, autonomicznymi tworami wynikłymi z natury, ale od niej odrębnymi. Interpretator nie postrzega ich jako drogi ku wiedzy ornitologicznej, ale jako wizualizację indywidualną czysto artystyczną. Natura stała się punktem wyjścia dla przede wszystkim kształtowania formy. Linia i plama barwna prowadzą ku odczytaniu subtelnych niuansów kształtowania obrazu, tworu nierealnego żyjącego w sferze doznań estetycznych. Ptaki Piotra Obarka istnieją jako samodzielne kompozycje a zarazem ujawniają biegłość manualną i warsztatową twórcy. To niewielkich rozmiarów popisy umiejętności uchwycenia formy. Przyjemność odbiorcy sprawia śledzenie sposobów wpisywania kształtów w przestrzeń tła i gra barw. Fantazyjne kolory ptaków są najczęściej stonowane, choć odrealnione. W poszukiwaniach możliwości wykorzystania plamy Piotr Obarek raz dookreśla kształty raz prowadzi do wolnych skojarzeń nad istotą kaczkowatości, bocianowatości czy szerzej kwintesencji ruchu skrzydeł ptaka.