Beata Mak-Sobota.
Izolacja struktury

25 maja 2022 r. – 23 czerwca 2022 r.
BWA Wałbrzych

Niespodziewane i nagłe doświadczenie jakie stanowi czas pandemiczny i związany z nim stan ograniczenia kontaktów społecznych, fizycznej izolacji, któremu wszyscy zostaliśmy poddani, obok roli prewencyjnej, przyniósł konieczność wprowadzania nadzwyczajnych ograniczeń w zakresie funkcjonowania społeczeństw oraz korzystania z praw i wolności jednostki. Obostrzenia i wymuszony stan pozostawania w ograniczeniach, co do wzajemnego i bezpośredniego kontaktu z innymi ludźmi, wprowadził, z różnym skutkiem, zmiany w sposobie funkcjonowania w różnych kontekstach społecznych, w sferze pracy, domu, rodziny. Sfera prywatna i relacje rodzinne, przyjacielskie zyskały często wzmocnienie, ale tam gdzie istniały dysfunkcje mogły zostać one pogłębione i przynieść niepożądane skutki. Z jednej strony stan pozostawania w narzuconej izolacji, doświadczenie lockdownu, przełożyły się zatem na negatywne konsekwencje, ale z drugiej odosobnienie, samotność, powodując konieczność przeżywania samego siebie, przyniosła zastanowienie i namysł nad tym co ważne i potrzebne. A w moim przypadku również na to jak to, co doświadczane, odczuwane, dostrzegane może zostać wyrażone i przełożone na artefakt.

Zaznanie stanu izolacji spowodowało przekierowanie mojej twórczej uwagi na problem oddzielenia, rozdzielenia, odgrodzenia, bariery. Skłoniło mnie do podjęcia próby przełożenia tych pojęć na formę obiektu i oddanie w sposób abstrakcyjny wyodrębnienia i niemożności nie tylko interakcji, ale przede wszystkim wzbronienia kontaktu. Adaptacja obostrzenia w sferę obiektu stałą się dla mnie ideą, koncepcją i drogą poszukiwania nowego w obszarze wykorzystania szkła jako tworzywa i medium artystycznego.

Szkło pozwala traktować fizyczny wymiar obiektu we wszystkich jego wymiarach. Jego natura wynikająca z przezroczystości i sprzężenia ze światłem sprawia, że oddziaływanie bryły w przestrzeni staje się szczególne. Ten potencjał dostrzegam w tafli szkła płaskiego, jej transparentności, refleksie na jej powierzchni i błysku światła na krawędzi. Także sferyczność szklanych rur i rurek jest dla mnie inspirująca. Wobec przeżycia czasu izolacji interesuje mnie ujęcie tego terminu w odniesieniu do istoty materii szkła i formy obiektu. Stawianie ograniczeń w postaci tafli szkła wobec wewnętrznej struktury, ujęcie jej w reżim wzbronienia fizycznego kontaktu, przy jednoczesnym zapewnieniu możliwości wizualnego oddziaływania, jest motywem przewodnim najnowszego cyklu prac. Prezentowane
w formie wystawy w Wałbrzyskiej Galerii Sztuki BWA pod tytułem Izolacja struktury, mają swoje źródło zarówno w refleksji dotyczącej pojęcia izolacji, jak i poszukiwania minimalistycznej struktury wyznaczanej rytmem i materią. ~ Beata Mak-Sobota