Nowosielski to malarz snu, wizji, świętego szaleństwa. O swojej sztuce mówi, że jest odzwierciedleniem walki anioła z diabłem w człowieku. Tworzy świat, który dla wielu bywa obszarem spokoju, ukojenia, szczęścia, ale równocześnie współistnieje z posępnymi wizjami halucynacji, ku którym prowadzi natchniony obłęd artysty.

Jego malarstwo pejzażowe przywołuje wizje z dzieciństwa, powidoki nieodgadnionych wydarzeń, szczególnej tajemnicy, zaś akty powstają na granicy erotyki i śmierci. A wszystko to utrzymane w jakiejś nieokreślonej melancholijnej, molowej tonacji, z wysoką amplitudą wzlotów i przygnębień.

Jerzy Nowosielski jest od dzieciństwa outsiderem – naturą marzycielską, wyalienowaną, a przez to celem szyderczych ataków rówieśników. Rodzice, po tragedii utraty dwóch starszych synów, roztaczają nad małym Jurkiem szczelny klosz bezpieczeństwa. Większość czasu chłopiec spędza w domu, w towarzystwie dorosłych. Jest dzieckiem poważnym, nad wiek dojrzałym, zatopionym w rozważaniach filozoficzno-religijnych. Jako nastolatek poznaje sztukę pisania ikon.

Pierwszy raz spotkałem się z wielką sztuką w takim stężeniu i w takiej ilości. Wrażenie było tak silne, że tego spotkania nigdy nie zapomnę. Patrząc, odczuwałem po prostu ból fizyczny… Nie byłem w stanie przejść z jednej sali do drugiej – pisze po obejrzeniu wystawy ikon we Lwowie.

Już w 1940 roku rozpoczyna studia malarskie w Kunstgewerbeschule, które kontynuuje po 1945 roku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Pierwsza Wystawa Sztuki Nowoczesnej w Krakowie, w której bierze udział, spotyka się z niechętnym, jeśli nie wrogim przyjęciem publiczności. Nowosielski wystawia razem z Marianem Boguszem, Tadeuszem Brzozowskim, Zbigniewem Dłubakiem, Marią Jaremą, Tadeuszem Kantorem, Alfredem Lenicą, Jadwigą Maziarską, Erną Rosenstein, Leonardem Sempolińskim, Henrykiem Stażewskim, Jonaszem Sternem, Janem Tarasinem, Jerzym Tchórzewskim, Teresą Tyszkiewiczową, Andrzejem Wróblewskim i wieloma innymi artystkami i artystami. Oprowadzając po wystawie, stosuje trik – palcem wskazującym naciąga skórę prawego oka w kierunku ucha. Mówi, że reguluje sobie tęczówkę[2]. Tą metodą rozładowuje negatywne emocje i czaruje widzów.

więcej informacji>>
Kuratorka: Katarzyna Haber
Organizatorzy: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowe Centrum Kultury, Kordegarda. Galeria Narodowego Centrum Kultury